Kennedymars 2014

Dit jaar ga ik weer een poging wagen.

80 kilometer wandelen. 80 kilometer in maximaal 20 uur. Dus geen lange pauzes en zeker geen nachtje slapen tussendoor.

Na een werkweek van 40 uur en een druk gezin\huishouden toch geen makkelijke opgave.
Ook al heb ik het inmiddels 6 keer volbracht toch blijft het spannend.

Ik loop ook deze keer weer voor stichting SpierKracht waar ik een bestuurslid ben.
Ook al heb ik in het dagelijks leven toch net te weinig tijd om me daar de volle 100% voor in te zetten voel ik mij nauw verbonden met Kaya en zijn familie.
Goede vrienden ook al zien en spreken wij elkaar te weinig.

Het geld wat ik binnenloop komt goed terecht dat weet ik daardoor zeker en ik durf mij daar ook voor in te zetten. Geen dikke directeur salarissen of strijkstrokken.

Dit jaar is de reis naar Amerika het hoofddoel van alle sponsorakties.
Kaya is in mei gescreend en hij mag mee gaan doen aan de trail. Dan zal geprobeerd worden om de spierafbraak te stoppen. Dit zou betekenen dat Kaya niet geheel rolstoelafhankelijk zal worden. Wat natuurlijk fantastisch zou zijn.

Eerst deze week goed voorbereiden!

Nieuw jaar..

Na een paar maanden radiostilte hier weer eens bericht.

Het is nu nog ontzettend koud buiten en niet echt aantrekkelijk om te gaan wandelen. Al hebben we wel aardig wat trainingsrondjes gemaakt in deze wintermaanden.

De Egmond wandelmarathon, ieder jaar een vaste wandeling in januari, hebben we voorbij laten gaan. Ik was net ziek geweest en nog niet helemaal hersteld. Er lag nog opgevroren sneeuw en het regende die zondag vreselijk. Geen goede combi en dus zijn we thuis gebleven.

In maart geen 30 van Zandvoort maar een wandeling in het wild. Ook lekker en vaak makkelijker.

Op naar de 6e keer de 80 van Waalwijk.

Oorlogswonden..

Nu een paar dagen na de Kennedymars is het tijd om terug te kijken.

De stijvigheid is zo goed als weg, alleen als ik vanmiddag op mijn fiets stap voel ik wat weerstand. Dat gevoel voelt Kaya altijd denk ik, wat lijkt mij dat frusterend zeker als kind. Bij mij is dat volgende week over en dan kan ik weer alles doen zonder erbij na te denken.

Mijn voeten zijn een ander verhaal. De blaren vallen toch flink tegen ookal zitten ze op gunstige plekken. De kleine tenen zijn eigenlijk niet meer te herkennen. Vandaag toch maar wat doorgeprikt. De druk is er dan wel af, mijn middelste teen is er nog slechter aan toe. De nagel ligt ergens bovenop de blaar en ook daar gaat vandaag een prikje in. De blaar loopt netjes leeg maar na een uurtje is de blaar weer terug in dezelfde grootte. Morgen nog een keertje prikken.

Voorlopig even geen wandelingetjes voor mij.

Het gevoel is nog wel heel tevreden. Tevreden dat ik het weer gehaald heb en dat mijn maatje Jantje het ook gehaald heeft. Door alle ellende heen is doorgelopen en dat we samen de finish gehaald hebben.

Ook het bedrag wat ik binnengewandeld heb is dit jaar weer hoger. Het eerste jaar wandelde ik ongeveer   € 5000,- binnen. Dat soort bedragen zijn verleden tijd met de huidige crisis. Bedrijven die mij toen sponsorde laten het nu afweten en via de sociale media heb ik dit jaar bijna alleen van bekende van mij of van Kaya sponsorgeld gekregen.

Dat vind ik echt fantastisch! Ik kan blijven bedanken daarvoor.......

Verslag Kennedymars 2012

De 80 vd Langstraat in Waalwijk 2012.

Het is weer zover. Deze keer ga ik de uitdaging aan samen met Jantje en Arnoud Dernee. Arnoud heeft een veel hoger tempo dus daar zullen we niet lang bij blijven. In de auto krijg ik telefoon van Kaya. Hij wil ons succes wensen!

We zijn ruim op tijd dus nog even tijd voor een lekker kroketje en milkshake.

Klaar voor de start!

Loopnummer 1992.

Rond 8 uur komt de menigte in beweging en dan gaan we van start.

Naar de start! 

We lopen voor het eerst een groot stuk in Waalwijk in het licht omdat we een uur eerder starten. Grappig want ik heb dit stuk nog nooit in het licht gezien. Er staan toch weer aardig wat mensen langs de kant en dat blijft vreemd, de ene helft van Waalwijk loopt en de andere helft kijkt, zoiets. We lopen door naar de eerste hoofdpost in Vlijmen daar gaan we ook voor de eerste keer over de mat om de fijne piep te horen. Onze chipjes werken want we piepen allebei. De eerste 20,3 km in 1 keer doorgelopen!

Lekker schoenen en sokken uit en rust!

Na een half uurtje gaan we weer verder. Vol goede moed de nacht weer in. Een echt donker stuk en ik doe toch maar mijn hesje aan. Het koelt lekker af maar toch lopen we nog in onze tshirtjes. Onderweg weer veel muziek, vuurkorven, feestende mensen, klappende mensen enz. enz. Van dorp naar dorp lopen we. Als we in de polder lopen horen we al de muziek in een volgend dorp, gezinnen met kleine kinderen midden in de nacht is heel gewoon. Blijft bijzonder. De volgende grote post is de Overlaat. Daar rusten we in een VMBO kantine. De schoenen en sokken gaan weer uit en ik neem een lekker bakkie koffie. Als ik zit kan ik alle berichtjes weer lezen en sommige beantwoorden. Dat lukt onder het lopen steeds moeilijker.

De Overlaat. 48.2 km

Bij de post  gaan er een aantal mensen onderuit. Beetje paniek onder de organisatie maar met een bouillon en wat water gaat het al snel weer beter. Blijkt wel weer dat je goed moet zorgen voor jezelf onder het lopen. Goed drinken en eten. We krijgen overal bekertjes water en wat te eten, de verzorging is goed geregeld.

Deze keer een uur eerder nog in het donker langs dit bord. 

 De nacht gaan we weer in en het moment komt dat we gaan verlangen naar wat licht. De zonsopkomst is prachtig. Het mist op de weilanden en de zon die daar doorheen komt geeft mooie effecten. Ik moet heeeeeel nodig plassen en als we langs een huis lopen waar nog mensen zijn vraag ik of ik mag plassen. Natuurlijk mag dat. Zoon brengt me naar binnen en in de nacht loop ik door een huis, heel gewoon vinden ze dat daar. Zij gaan net naar bed!

Here comes the sun!

Als we bij de volgende hoofdpost komen en de heerlijke piep horen is het bijna licht. Na wat rust, eten, plassen en eten gaan we weer verder en is het buiten licht! De voeten houden het aardig. Wat blaren en prikkende voetzolen maar we kunnen door.

Waspik. 

Piepje tussendoor met een heel fijn bord. Zoveel al gehad! 

Na een lang stuk over het Halve zolen pad krijgen we nog een rotstuk door een bos. Lange fietspaden die eindeloos lijken. Geen toeschouwers langs de weg, die zorgen nog voor wat afleiding.

Praten doen we al lang niet meer (nee hoor geen ruzie, gewoon geen puf meer) en mijn gezichtsveld beperkt zich tot een meter voor mijn voeten. Dan kom ik in een soort trance en gaat het lopen het best. Madonna is weer een lekkere tempomaker met Like a Prayer.

Deze stonden ons aan te moedigen! Leuk geregeld van de organisstie. 

De moed zakt ons af en toe letterlijk in de schoenen. Zoveel gelopen maar nog wat te gaan. Opgeven is geen optie maar lijkt zo heerlijk. Lekker zitten, schoenen uit en ogen dicht! Daar verlangen we naar. Maar we gaan door. De mensen langs de route worden langzaam wakker en we hebben weer wat afleiding. Arnoud is allang gefinished, 9:07 uur, hij komt ons tegemoet gefietst en rijd een stuk met ons mee. We worden verwend met een ijsje en Waalwijk komt in zicht.

Laatste grote rustpost. Schoenen blijven aan, durf niet meer te kijken.

De mensen langs de kant feliciteren ons en klappen. Dat is toch altijd heel bijzonder. Ook al zijn we er nog niet het voelt alsof we gewonnen hebben. Proficiat roepen ze, niet opgeven nu, nog even doorzetten, je gaat het halen! Jaja denken wij dan. De blaren op mijn voeten springen van tijd tot tijd open en dat geeft een prikkend effect in mijn toch al pijnlijke voeten. Maar we lopen door. Ieder stoepje, ieder oneffenheidje in de weg voel je.

Ja we zijn er! Mijn familie staat aan de kant. Bloemen en knuffels! 

Dan komt Waalwijk echt in beeld. Door de lange winkelstraat kruipen we dichterbij. De laatste piep doen we hand in hand! YES we did it! We worden nog even staande gehouden door een man met een microfoon die nog van alles wil weten van ons. Wrs voor de plaatselijke radio maar dat zullen we nooit weten. Dan maken we ons op voor de catwalk!

Vlak voor de catwalk! 

We gaan de catwalk op en gaan door onze knieen, springen en dansen! Niet gedacht dat we dat nog konden!

Hij is voor ons! 

Al met al weer een bijzondere ervaring. De pijn, de strijd in het hoofd, al die mensen langs de kant, de vrijwilligers die klaar staan, de medewandelaars die net zo stijf de rustpost uitlopen, de grapjes, de ellende alles bij elkaar maakt het een bijzondere belevenis. 

 Ik heb weer een mooi bedrag bij elkaar gewandeld en deed dat heel graag voor stichting SpierKracht!

Tijden van vorige jaren....

	Naam (rugnummer)	Jaar	Die Heygrave	De Overlaat	Waspik	Bouwbedr. Van Son	De Wetering	Finish
	Sandra Oorschot (2505)	2011	1:49	4:59	8:28	10:54	12:22	15:47
	Naam (rugnummer)	Jaar	Die Heygrave	De Overlaat	Waspik	't Maoske	De Wetering	Finish
	Sandra Oorschot (1967)	2010	1:40	4:50	8:07	11:14	12:06	16:09
	Naam (rugnummer)	Jaar	Die Heygrave	De Overlaat	Waspik	De Wetering		Finish
	Sandra Oorschot (2293)	2009	1:47	5:06	8:19	12:15		15:47
	Naam (rugnummer)	Jaar	Snoekske	Waspik	De Wetering			Finish
	Sandra Oorschot (2004)	2008	04:08	07:50	12:00			15:26

Te laat.

Alweer veel te laat. Dus kort bericht.

Morgen nog dag werken en dan is het weekend daar!

Ik heb dr zin in en vind het toch ook weer spannend.

De teller heb ik weer flink omhoog bij kunnen stellen en ook al is het bedrag niet hoog, het doet me goed dat er toch weer mensen zijn die in mij geloven, blijven geloven  en mij blijven sponsoren om zo Kaya te kunnen blijven helpen!

Bedankt lieve trouwe sponsors!

Trainen.

Hoe train je voor zoiets vragen mensen mij wel eens.

Tja dat weet ik zelf ook niet zo goed. Ik heb inmiddels genoeg kilometers in de benen. Dit jaar 21 km gelopen in Egmond, van Leiden naar Haarlem gelopen, 30 kilometer rond Zandvoort en alle korte trainingsrondjes door de week.

Ik denk dat iedereen dit kan, laatst las ik via twitter dat als de kilometers in je hoofd zitten, je voeten vanzelf volgen. Ik denk dat dat dus de truc is. Het is een afstand die niet te overzien is. Daarom is het fijn om het in stukken te delen van rustpost naar rustpost bijvoorbeeld.

Meestal is het met ongeveer 50 kilometer dat mijn lichaam zegt, ja doei.... Ik wil niet meer, er is overal pijn, soms blaren, pijntjes in mijn benen enz. enz.
Dan komt het dus aan op wilskracht. Ik moet mezelf dan flink toespreken, dat zijn dan zinnen als: nog maar 30 kilometer....

Nog maar 30 kilometer klinkt natuurlijk belachelijk want 30 kilometer is best een afstand. Maar als je dan bedenkt dat er al 50 opzitten klinkt dat weer anders. Zo kletst ik met mezelf onderweg en pep mezelf op.
Mijn benen gaan automatisch en mijn hoofd doet de rest. Soms helemaal happy en andere momenten een vreselijk gevecht. Dan komt vaak een punt dat er even rust is. Een rustplek onderweg, een toeschouwer die net op tijd klapt, een grapje maakt of een lekker muziekje. Dan gaat het weer kilometers vanzelf.

Zo glijden de kilometers onder mijn voeten door en komt Waalwijk weer inzicht!!

Ik denk dus dat ieder gezond mens deze afstand kan lopen...