Verslag Kennedymars 2012

De 80 vd Langstraat in Waalwijk 2012.

Het is weer zover. Deze keer ga ik de uitdaging aan samen met Jantje en Arnoud Dernee. Arnoud heeft een veel hoger tempo dus daar zullen we niet lang bij blijven. In de auto krijg ik telefoon van Kaya. Hij wil ons succes wensen!

We zijn ruim op tijd dus nog even tijd voor een lekker kroketje en milkshake.

Klaar voor de start!

Loopnummer 1992.

Rond 8 uur komt de menigte in beweging en dan gaan we van start.

Naar de start! 

We lopen voor het eerst een groot stuk in Waalwijk in het licht omdat we een uur eerder starten. Grappig want ik heb dit stuk nog nooit in het licht gezien. Er staan toch weer aardig wat mensen langs de kant en dat blijft vreemd, de ene helft van Waalwijk loopt en de andere helft kijkt, zoiets. We lopen door naar de eerste hoofdpost in Vlijmen daar gaan we ook voor de eerste keer over de mat om de fijne piep te horen. Onze chipjes werken want we piepen allebei. De eerste 20,3 km in 1 keer doorgelopen!

Lekker schoenen en sokken uit en rust!

Na een half uurtje gaan we weer verder. Vol goede moed de nacht weer in. Een echt donker stuk en ik doe toch maar mijn hesje aan. Het koelt lekker af maar toch lopen we nog in onze tshirtjes. Onderweg weer veel muziek, vuurkorven, feestende mensen, klappende mensen enz. enz. Van dorp naar dorp lopen we. Als we in de polder lopen horen we al de muziek in een volgend dorp, gezinnen met kleine kinderen midden in de nacht is heel gewoon. Blijft bijzonder. De volgende grote post is de Overlaat. Daar rusten we in een VMBO kantine. De schoenen en sokken gaan weer uit en ik neem een lekker bakkie koffie. Als ik zit kan ik alle berichtjes weer lezen en sommige beantwoorden. Dat lukt onder het lopen steeds moeilijker.

De Overlaat. 48.2 km

Bij de post  gaan er een aantal mensen onderuit. Beetje paniek onder de organisatie maar met een bouillon en wat water gaat het al snel weer beter. Blijkt wel weer dat je goed moet zorgen voor jezelf onder het lopen. Goed drinken en eten. We krijgen overal bekertjes water en wat te eten, de verzorging is goed geregeld.

Deze keer een uur eerder nog in het donker langs dit bord. 

 De nacht gaan we weer in en het moment komt dat we gaan verlangen naar wat licht. De zonsopkomst is prachtig. Het mist op de weilanden en de zon die daar doorheen komt geeft mooie effecten. Ik moet heeeeeel nodig plassen en als we langs een huis lopen waar nog mensen zijn vraag ik of ik mag plassen. Natuurlijk mag dat. Zoon brengt me naar binnen en in de nacht loop ik door een huis, heel gewoon vinden ze dat daar. Zij gaan net naar bed!

Here comes the sun!

Als we bij de volgende hoofdpost komen en de heerlijke piep horen is het bijna licht. Na wat rust, eten, plassen en eten gaan we weer verder en is het buiten licht! De voeten houden het aardig. Wat blaren en prikkende voetzolen maar we kunnen door.

Waspik. 

Piepje tussendoor met een heel fijn bord. Zoveel al gehad! 

Na een lang stuk over het Halve zolen pad krijgen we nog een rotstuk door een bos. Lange fietspaden die eindeloos lijken. Geen toeschouwers langs de weg, die zorgen nog voor wat afleiding.

Praten doen we al lang niet meer (nee hoor geen ruzie, gewoon geen puf meer) en mijn gezichtsveld beperkt zich tot een meter voor mijn voeten. Dan kom ik in een soort trance en gaat het lopen het best. Madonna is weer een lekkere tempomaker met Like a Prayer.

Deze stonden ons aan te moedigen! Leuk geregeld van de organisstie. 

De moed zakt ons af en toe letterlijk in de schoenen. Zoveel gelopen maar nog wat te gaan. Opgeven is geen optie maar lijkt zo heerlijk. Lekker zitten, schoenen uit en ogen dicht! Daar verlangen we naar. Maar we gaan door. De mensen langs de route worden langzaam wakker en we hebben weer wat afleiding. Arnoud is allang gefinished, 9:07 uur, hij komt ons tegemoet gefietst en rijd een stuk met ons mee. We worden verwend met een ijsje en Waalwijk komt in zicht.

Laatste grote rustpost. Schoenen blijven aan, durf niet meer te kijken.

De mensen langs de kant feliciteren ons en klappen. Dat is toch altijd heel bijzonder. Ook al zijn we er nog niet het voelt alsof we gewonnen hebben. Proficiat roepen ze, niet opgeven nu, nog even doorzetten, je gaat het halen! Jaja denken wij dan. De blaren op mijn voeten springen van tijd tot tijd open en dat geeft een prikkend effect in mijn toch al pijnlijke voeten. Maar we lopen door. Ieder stoepje, ieder oneffenheidje in de weg voel je.

Ja we zijn er! Mijn familie staat aan de kant. Bloemen en knuffels! 

Dan komt Waalwijk echt in beeld. Door de lange winkelstraat kruipen we dichterbij. De laatste piep doen we hand in hand! YES we did it! We worden nog even staande gehouden door een man met een microfoon die nog van alles wil weten van ons. Wrs voor de plaatselijke radio maar dat zullen we nooit weten. Dan maken we ons op voor de catwalk!

Vlak voor de catwalk! 

We gaan de catwalk op en gaan door onze knieen, springen en dansen! Niet gedacht dat we dat nog konden!

Hij is voor ons! 

Al met al weer een bijzondere ervaring. De pijn, de strijd in het hoofd, al die mensen langs de kant, de vrijwilligers die klaar staan, de medewandelaars die net zo stijf de rustpost uitlopen, de grapjes, de ellende alles bij elkaar maakt het een bijzondere belevenis. 

 Ik heb weer een mooi bedrag bij elkaar gewandeld en deed dat heel graag voor stichting SpierKracht!