Tja dat weet ik zelf ook niet zo goed. Ik heb inmiddels genoeg kilometers in de benen. Dit jaar 21 km gelopen in Egmond, van Leiden naar Haarlem gelopen, 30 kilometer rond Zandvoort en alle korte trainingsrondjes door de week.
Ik denk dat iedereen dit kan, laatst las ik via twitter dat als de kilometers in je hoofd zitten, je voeten vanzelf volgen. Ik denk dat dat dus de truc is. Het is een afstand die niet te overzien is. Daarom is het fijn om het in stukken te delen van rustpost naar rustpost bijvoorbeeld.
Meestal is het met ongeveer 50 kilometer dat mijn lichaam zegt, ja doei.... Ik wil niet meer, er is overal pijn, soms blaren, pijntjes in mijn benen enz. enz.
Dan komt het dus aan op wilskracht. Ik moet mezelf dan flink toespreken, dat zijn dan zinnen als: nog maar 30 kilometer....
Nog maar 30 kilometer klinkt natuurlijk belachelijk want 30 kilometer is best een afstand. Maar als je dan bedenkt dat er al 50 opzitten klinkt dat weer anders. Zo kletst ik met mezelf onderweg en pep mezelf op.
Mijn benen gaan automatisch en mijn hoofd doet de rest. Soms helemaal happy en andere momenten een vreselijk gevecht. Dan komt vaak een punt dat er even rust is. Een rustplek onderweg, een toeschouwer die net op tijd klapt, een grapje maakt of een lekker muziekje. Dan gaat het weer kilometers vanzelf.
Zo glijden de kilometers onder mijn voeten door en komt Waalwijk weer inzicht!!
Ik denk dus dat ieder gezond mens deze afstand kan lopen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten